Portugalski film Alma Viva, dobitnik nagrade publike Mreže festivala Jadranske regije (dodeljene na 28. Festivalu autorskog filma u Beogradu), premijerno je prikazan na filmskom festivalu u Kanu u okviru „Nedelje kritike“, debitantski je dugometražni film rediteljke Kristele Alveš Meire.

Ovaj film čiji naslov se (pogrešno) ne prevodi, a koji u istom tom naslovu krije i naslućuje ton, atmosferu, radnju, a donekle čak i razrešenje čitave priče, predstavlja spoj tradicionalnih i modernih elemenata. Ovo je vidljivo kako u samoj priči, tako i u scenografiji, a objedinjuje ih forma koja je nalik nečemu između bajke i realističnog istorijskog zapisa u vidu usmenog predanja, prepričanog uz logorsku vatru. Ako je u pitanju ovo drugo, onda je prepričano iz vizure Salome koja može biti posmatrana ujedino i kao narator i kao junakinja iz bajke. Naslov filma, u slobodnom prevodu, značio bi „Duša koja (nastavlja da) živi“. Ta duša koja je živa predstavlja i idejni i formalni okvir filma, s obzirom na to da je već i sam prvi kadar filma posvećen ritualu prizivanja duša umrlih koji posmatramo kroz oči Salome, a koji vrši njena baka. Ista ta baka će, kroz istu tu Salome, nakon smrti zadobiti novi oblik postojanja, i to u vidu duha. 

Pored toga što vizualizuje naslov, prvi kadar filma postavlja i atmosferu čitave priče: mrak u kom je jedini izvor svetla sablasno titranje plamena sveća koje su ujedino i rekvizit rediteljki, ali i liku bake koja ih koristi za molitvu kojom priziva mrtve. Ovom dijegetskom efikasnošću se rediteljka služi i kada je u pitanju zvuk filma. Ono što je predmet scene, u ovom slučaju pesma-molitva, postaje i sama muzika filma. Ona isti ovaj postupak ponavlja na više mesta u filmu, pa tako u jednom trenutku zvuk lokalnih muzičara iz sela pored kojih Salome samo prolazi posluži kao soundtrek za film. 

Ovaj način korišćenja zvuka iz samog narativa predstavlja neki nestandardni vid mini-rušenja četvrtog zida kako služi da više angažuje gledaoca, ali se nameće i kao prelazak iz narativnog u onaj stvarni svet, svet gledalaca, i obratno. Motiv prelaska se izdvaja kao možda i najbitniji tehnički, ali i sadržajni deo ovog filma. Način na koji rediteljka postavlja paralelu između sela (koje odiše tradicijom, religijom i folklornim misticizmom) i grada (koje je više nagovešteno i tematizovano kroz drugi jezik i likove koji svojim dolaskom u selo donose nemir) stapa se u magijskom realizmu koji nikada u potpunosti ne prelazi u svet fikcije, a njegova glavna alatka je upravo mala Salome koja se nalazi na margini sela i grada. Rediteljka na precizan način povlači uzde paranormalnog i zadržava ih na ekranu samo onoliko koliko je potrebno da se unese tenzija i začudi gledalac,  nikada ne prelazeći u ono što bi bilo potpuno neobjašnjivo. 

Na isti precizan način zadržavanja u realnom svetu se odnosi i prema drugim scenama u filmu koje, iako na prvu ruku deluju zastrašujuće ili irealno, istovremeno figuriraju i kao deo (seoske) svakodnovice. Tako će nategnutoj atmosferi poslužiti mrtvo telo bake koje danima u leži u kovčegu, a oko kog se radnja i sam film dalje odvijaju sasvim normalno, prolaznici sa zastrašujućim maskama koji proslavljaju lokalni festival ili krupan kadar vađenja iznutrica iz ribe koja će kasnije poslužiti kao oružje.

Kulminacija ove tehnike stapanja elemenata prirodnog i natprirodnog u svrhu očuđavanja i postizanja atmosfere možda se najviše odražava i primećuje u sceni u kojoj mala Salome sedi u živahnom kokošinjcu, a već u drugoj budi uprljana krvlju, okružena sve-do-jedne mrtvim kokoškama. Iz prve u drugu scenu rediteljka prelazi naglim rezom koji se na trenutak zaustavlja na potpunom crnilu, a koje istovremeno priziva gledaoca u stanje transa u kom je i sama Salome, i budi ga iz njega. Kao nameran ne-odgovor na sva pitanja koja se u filmu potežu, i istovremeno namerni doprinos već dovoljno jezivoj atmosferi koja ovde dostiže svoj vrhunac, selo u kom je sav ovaj haos-pitanje izbio rediteljka pali i film i priča gore zajedno sa njim, a samim tim ostaju nikada u potpunosti objašnjeni.